Bu davada kimse haklı değil, taraf tutmak da anlamlı değil. Bir yerden tutacaksak eğer en derindeki karanlık yanlarımızdan, skandallara iştahımızdan, bağımlı ilişkilerden, narsistlerin cazibesinden, salamadığımız anne-baba travmalarımızdan tutalım bence.
Yalnızlık kader değil, kendi kendimize yarattığımız yapay bir keder. Çünkü daima savaşı yalnızlık kazanıyor ve sana ¨Benimle paşa paşa geçinmeyi öğrenmeden iplerini salmam, ona göre¨ çekiyor.
Gözümde güneş gözlükleri, ekşi suratımla bahçe kapısında dikiliyorum. Ajda’nın ¨Yoruldum kendimden, bıktım kendimden¨ dediği noktadayım.
10 bekar kişiden 8’i ilişki durumunu size açıklayamaz. Şimdi biz beraber miyiz? Flört mü ediyoruz? Arkadaş mıyız? Ara ara konuşan kafalar mıyız? Bu nedir yani, nedir?
Yüzü gider gözünün önünden, çiz deseler çizemezsin kağıda. Gözlerinin renginden şüpheye düşersin sonra. Elleri silinir, hislerin zaten kayıp. İntikam bu mu acaba?
Bir gün bile yaptığın işten memnuniyet duymuyorsun bu yüzden. Başarılarını kutlamayı beceremiyorsun. Aklında şu soru çınlıyor ¨Eee? Sırada ne var? Şimdi ne yapacağım?¨.
Ben mi seçicilik işini abarttım yoksa bütün kız arkadaşlarımın dediği gibi ortada adam mı yok, bilemiyorum.
Ama bu aşksızlık ve kötü flört krizinin 2021’in diğer krizleri arasında kaybolmasına içim el vermediği için bu yazıyı es geçmek istemedim. Besbelli pandemiyle kadın-erkek meselesinde eksen kayması yaşanmış.
Ama denedim mi? Valla denedim.
Bu da bir dram mıdır? Dramdır.
Çünkü bir hevesle kurduğumuz şehirli hayat modern hapishane tipi plazalarda, gazı çoktan kaçmış koşuşturmacalarla, bitmeyen ödemelerle, kamyon kamyon stres yüküyle, ensede anksiyeteyle dolu bir çembere döndü. Biz de tık nefes koşan, psikolojisi yerle bir deney farelerine.
Sorarım size İstanbul’dasınız da en son ne zaman İstanbul’un tadını çıkarttınız?
Çünkü aşk deli gibi merak etmek, düzenini alt üst etmeye gönüllü olmak, onunla ilgili en küçük bir bilgiye bile aç olmaktır. Arzuya teslim olmaktır.
Iphone telefonun galerisinde sizin için anılar hazırlıyor. ‘Eski günler’, ‘Sonbahar’, ‘Sahil anıları’, ‘Portreler’. Sandığa kaldırılıp unutulmuş bir fotoğraf albümü gibi hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi.
