Yaşasın ‘O Kadın’lar, Kim Bu Kadınlar?

Kutlamayı beceremem ben, savaşımı durduramam ki kutlayayım. Yoo başkalarına değil bu görmezden gelişim, elimde balonlarla giderim onlara. Anlayın işte sadece kendime bu beceriksizliğim; yıllar sonra fark ettim. Ah o yıllar ve sonrası…

Mesela durmam ben, alkışlamam, ¨Aferin¨ çekmem kendime. Mağlubiyet hep masada, önümde. İçimde bir endişe; ¨Bu tamam da peki ne yapacağım bir sonrakinde?¨ Alkışım küçük, yargım büyüktür kendime. Suçlarım her halimi, es geçerim güzelliklerimi.

‘Daha’ların esiri gibi… Daha iyi olabilirdim, daha güçlü, daha akıllı, daha yaratıcı, daha güzel, daha, daha, daha… dahaları yenemedim.

Diyelim bedenime yabancıydım yıllarca, sanki benden bağımsız, bana düşmandı, çıkıp kurtulmak istedim. Ne yapsam sevemedim.

Aynalarla sonsuz bir kavgada harcadım en tatlı günlerimi. Varlığım bundan ibaretmiş gibi oyuna geldim, çokça zaman kaybettirildim.

Mutlaka eksiktim, fazlayken bile. İlle de hata yapmaya meyilliydim. Doğru yerde doğru cümleleri kuramadım da eve gelip kendi kendime tiratlar attım sabahlara kadar.

AĞLADIM ACIDILAR, KORKTUM KIZDILAR

Tepki vermeyi öğretmediler bana, içimde biriken öfkeye baka baka yola geldim. Yapabileceklerim listesi kısa, yapamayacaklarım listesi buradan Bağdat’aydı. Yapamayacaklarımda takılı kaldım.

Susmam, içime atmam, müsait bir zamanda tatlı tatlı ve çaktırmadan isteklerimi aşılamam gerekti. Erkekler böyleydi, sistem buydu. Kadınlık sessizliği bilmek, razı olmak, neyi affettiğini sormadan af modunda sabitlenmekti. Kol kırık döküktü, ne varsa hep içimde kaldı yani.

Ağladım göstermedim, gösterince acıdılar çünkü. Korktum gülümsedim, korktuğuma da kızarlardı çünkü. Hayal ettim sakladım, burun bükerlerdi çünkü.

Kapandım odama, kitaplarımla, şarkılarımla. Sayfa sayfa okuyup yazdım, dinledim, söyledim. Gece üçlerde uyanıp camın önüne oturdum; ¨Ben kimim, kimim?¨.

Nereye bilemedim ama hep gitmek için yanıp tutuştum.

HIRÇIN, DELİ, MANYAK, RUH HASTASI…

İlk hayal kırıklığımı babamın aslına çarpınca yaşadım. İşte tam da orada hikayemi yazmaya başladım.

Çalıştım çok çalıştım. Kapıdan kovdular bacadan girdim. İstemediler, uygun bulmadılar, önce ve daima ¨Olmaz, yapamazsın¨ dediler, eve gidip tepindim, geri döndüm ve yaptım.

Zamanla güçlendim, öfkemi zapt etmekten bunaldım, lafı gediğine sokmaya, ¨Hayırdır sen?¨lemeye başladım. Hırçın, deli, manyak, ruh hastası, hırslı, orospu dediler arkamdan.

Kimse çalışkan, azimli, iş ahlakı keskin, yaratıcı, akıllı, parlak gibi sıfatlar kullanmadı yani. İşlerine gelmedi. Onu da arakladım.

Ama işte ateş harlı. Yalnız olduğumu sandığım yerde diğer kadınları görmeye başladım. Kader bağımız, kalpten sözleşmemiz vardı bizim. Birbirimizi tek bir bakışla tanıdık, tutunduk omuzlarımıza, görünmez varlıklarımızı işaretledik, çaktırmadan gülümseştik…

Ha bu arada en beklenmedik golleri de hemcinslerimden yedim yani. Bunu inkar edemem. Bizi birbirimize kırdırmaya bayılıyordu bu sistem. Biz de bir kere bile ¨Ne yapıyorum ben Allah aşkına?¨ diye sormadan rolümüzü paşa paşa oynuyorduk işte.

SİZİ SEVİYORUM ‘O KADIN’LAR

Erilde yanlışı aramak, erili sorgulamak ne demekti değil mi? Her şartta suçlu, yollu, ayartan, erkeği yanlış yola sokan, düzeni bozan, ayıplara günahlara teşne, ayak kaydıran kadınlardı çünkü.

‘O Kadın’lar!!!!

Ve ben ‘O Kadın’ olmayı seçtim bir sabah. O kadınları sevmeyi, o kadınları takdir etmeyi, o kadınları alkışlamayı, o kadınların yanında durmayı, o kadınların elini tutmayı.

Peki kimdi ‘O Kadın’?

• Düşünen, soran, sorgulayan, sözüne sadık kadındı.
• Yaşayan, üreten, içine bakan, baş kaldıran kadın.
• Bedenini seven, geldiği yollara şükreden…
• ¨Hayır¨ı ayıp saymayan, mecburi ¨Evet¨lere tutsak kalmayan…
• Sevgisini, şefkatini, merhametini önce kendine sonra hak edenlere vermenin şifasını çözen…
• Okuyan, derine inen, anlamaya çalışan, düzene ¨Bir dakika¨ çeken, sınırlarını başkalarına çizdirmeyen, prensiplerini kendi belirleyen…
• İcabında yenilmekten, vazgeçmekten, ¨Benden bu kadar¨ demekten, bir çanta yapıp gitmekten korkmayan…
• Büyük bir coşkuyla yeniden başlayan, sinmeyen, saklanmayan, elini taşın altına koyan…
• Diğer kadınları rakip görmeyen, onlara saygı duyan, yanlarında durup alkışlayan…
• Yalnızlığıyla tam, kalabalığıyla huzurlu, mecburiyetlerinden özgür…
• Paşa gönülleriyle dünyayı güzelleştiren, yaşamaktan zevk alan, canı her yandığında biraz daha büyüyen, demlenen.
• El alemi çoktan kenara koymuş, kendi arzularından, niyetlerinden utanmayan…
• Ahlak anlayışını eteğine, dekoltesine, sevgili geçmişine değil yalnızca kalbine endekslemiş kadın, ‘O Kadın’.

Size bir haberim var; ‘O Kadın’ o tufalara düşmüyor artık. ‘O Kadın’ sıranın ona gelmesini beklemiyor. ‘O Kadın’ muhtaç değil, ürkek değil, yalnız değil… ‘O Kadın’ her şeyin farkında, ‘O Kadın’ manipüle edilemez anlıyor musun?

Çünkü ‘O Kadın’ şimdi bambaşka bir yolda, rotasını kendinin belirlediği.

Bugün ‘8.Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’. Bir çiçek sıkıştıracaklar elimize, baksana indirim var her yerde. Kadınlara özel kampanyalar, markalardan ‘duyarlı’ reklamlar, kadını ikinci sınıf gören siyasilerden, ünlü erkeklerden havalı açıklamalar… ah be, daha çok yolları var. Kadının kutlandığı bir dünyada yaşamıyoruz malum. Bizimkisi bitmeyen bir mücadele.

Ben bugün ‘O Kadın’ları kutlamak istiyorum tüm kalbimle.

Sizin sesinizle, sözünüzle, duruşunuzla, azminizle, gücünüzle güç buluyorum. Yalnız değilim biliyorum. Biz çok güzeliz, şahaneyiz hepimizi tek tek tebrik ediyorum.

Sizi seviyorum ‘O Kadın’lar ve artık kutlamayı biliyorum 🙂